DİVAN EDEBİYATINDAN SEÇMELER: II

Hazırlayan: Hülya CANPOLAT

                        GAZEL

Yine zevrâk-ı derûnum kırılıp kenâre düştü

Dayanır mı şîşedir bu reh-i sengsâre düştü

O zaman ki bezm-i canda bölüşüldü kâle-i kâm

Bize hisse-i muhabbet dil-i pâre pâre düştü

Gehi zîr-i serde desti geh ayağı koltuğunda

Düşe kalka haste-i gam der-i lûtf-i yâre düştü

Erişüp bâhâra bülbül yenilendi sohbet-i gül

Yine nevbet-i tahammül dil-i bîkarâre düştü

Meh-i burc-ı ârızında gönül oldu hâle mâil

Bana kendi tâliimden bu siyeh sitâre düştü

Süzülüp o çeşm-i âhû dedi zevk-i vasla yâhû

Bu değildi neyleyim bu yolum intizâre düştü

Reh-i mevlevide Galib bu sıfatla kaldı hayran

Kimi terk-i nâm ü şâna kimi i’tibâre düştü

                                                                 GALİP

                        GAZEL

Cihân-ârâ cihân içindedir arayı bilmezler

Ol mâhîler ki deryâ içredir deryâyı bilmezler

Harâbât ehline dûzah azâbın anma ey zâhid

Ki bunlar ibn-i vakt oldu gam-ı ferdâyı bilmezler

Şafak-gûn kan içinde dâğını seyreyler âşıklar

Güneşde zerre görmezler felekde ayı bilmezler

Hamîde kadlerine rişte-i eşki takup bunlar

Atarlar tîr-i maksûdu nedendir yayı bilmezler

Hayâlî fakr şâlına çekenler cism-i uryânı

Anınla fahrederler atlas ü dibâyı bilmezler

                                                             HAYÂLÎ

                        GAZEL

Tûti-i mu’cize gûyem ne desem lâf değil

Çerh ile söyleşemem âyinesi sâf değil

Ehl-i dildir diyemem sînesi sâf olmayana

Ehl-i dil birbirini bilmemek insâf değil

Yine endîşe bilür kadr-i dûr-i gûftârım

Rüzgâr ise denî dehr ise sarrâf değil

Girdi miftâh-i der-i genc-i maânî elime

Âleme bezl-i güher eylesem itlâf değil

Levh-i mahfûz-i sühandir dil-i pâk-i Nef’î

Tab’-i yâran gibi dükkâçe-i sahhâf değil

                                                              NEF’î

                        GAZEL

Mest-i nâzım kim büyüttü böyle bî-pervâ seni

Kim yetiştirdi bu gûnâ servden bâla seni

Bûydan hoş rengten pâkîzedir nâzik tenin

Beslemiş koynunda gûya kim gül-i ra’nâ seni

Güllü dîbâ giydin ammâ korkarım âzâr eder

Nâzenînim sâye-i hâr-ı gül-i dîbâ seni

Bir elinde gül bir elde câm geldin sâkiyâ

Kangısın  alsam gülü yahut ki câmı ya seni

Sandı olmuş ceste bir fevvâre-i âb-ı hayât

Böyle gösterdi bana ol kadd-i müstesnâ seni

Ben dedikçe böyle kim kıldı Nedîmi nâtüvân

Gösterir engüşt ile meclisteki mînâ seni

                                                          NEDİM